غزل محلی ۲

دی بخــون بُچِـت خوواشـــــت لا لا لا رویِ جونی
کمی مهتکــــــوم بُُجنبن وُ بوگو ســیم زورِ زونی

دی بیو هونخ نزیکوم تا سرُم ری پات هونیـــــسم
تا کمی ری پات خوواشوم تا کمی سی مو بخوونی

دی بیـــو تو بای و بارو شلـــــوارُم بزه تو چکمه
بغلوم هوکو ری کولت دو دسام ری سـرت هونی

دی بیو بُــزات وِیندِن گولوناشـــو پرِ شیـــــــرن
دی بیوُش بز هُولینــ‌‌‌ـــو دی بیوش بز عِیـــــونی

روغن خَش مُروکاکو توکولــوک، بُیوه دروس کـو
دُو بزه تو نهره دو دو … واخُسـَـــــن برنجِ گونی

شِی دَسی هیلنگونیت پا. نو هوکو ری تشِ چــاله
اگــی حوصله ت نوامبت تا بارُم سیت،خونِ نونی

نُم بزه نو تو سُپک سیم. لیمبوری تالِ بیــــــاری
گشنمن دلـــوم هلاکن. سیم واریز خاگِ خومونی

دی بیو هوخت برُم خَش . دی منی ری دلِ مو تش
چه میشی همش شِی اوورا چه میشی نایندکونی

دی بــــهاره دل مو تو. دی قــــراره دل مو تو
یکشهی ولــــت کهه رفتی، چه بهاری چه غزونی

یـای “دابـلا” یـای “دابــلا” یای ناغونی حناریش
یای گـــپ خَشی صووینی یای گــــرُیخی اذونی

دی بلالوم دی بلالوم . دی والا هکّـــــوو حلالم
که سیمو حـــرومتا که همـه ی عمر و جوونی