غزل ۱

آسیـــابی که نانمان می داد
چرخهایش به آب حسّاس است
وَ پَری پشتِ سفره مان هر روز
دستهایش اسیرِ دستاس است

ما همان مردمانِ بی شکمیم
دلمان از گرسنگی سیر است
هـرچــه داریــم ، از خدا داریم
چون خدامان خدای الماس است!!!

چه قـَـدَر نان به نــرخِ فرداها
می خوریم و خیالمان تخت است
پیش رومان صفی دراز و شلوغ
این صف گندم است یا داس است؟!

پشت صف ها همیشه آرامیم
وَ گناهانِ ما چه معصومند
چه گرسنه، چه سیر، می خندیم
دست هامان پُر از گلِ یاس است !!

یاس های کبود و تب داری
که فقط شاعرانه می میرند
یاس هایی که نبضشان انگار
دست این موج های *رقاص* است

موجِ دریا و موجِ گندم زار
همه در یک مسیر میرقصند
آردها در تنورِ تاجرِ شهر
وَ صدفها به کامِ *غواص* است

خرمن از لای جرزِ یک دیوار
دانه دانه به گربه ها فهماند
سرزمینی که گاوهایش مُرد
لانه ی موش های سیّاس است

دور شد راهِ گلّه را گم کرد
مرد چوپان میان دشتِ فریب
در تکاپوی گوسفندی که…
سهمِ آن گرگ هایِ نسناس است

اخم و تخم مرتبی کردم
تا به آن چاهِ نفت برگردم‌
سفرۀ من که پر شد از فانوس
نکند حُقّـۀ تو “عکاس”است؟!!

“رازِک”