غزل ۱۱

عطرِ دستانِ تو چون عطرِ نمکدانها نیست
شر وشوری که تو داری به دلِ آنها نیست

بر سرِ سفره ی اندیشه دلم هُرّی ریخت
دیدم افسوس! حواسم به کفِ نانها نیست

طوری از حافظه ام کار کشیدم انگار
یادم از دغدغه یِ چشمِ پریشانها نیست

ژرف اندیش تر از پیش شدم اما کو!؟
ذره ای عاطفه در سینه ی انسانها نیست

قرن ها هست که در حاشیه افتاده کلید
قفل باز است و کسی حافظِ زندانها نیست

گره ها باز نشد باز، مگر کور شدند،
چشم ها باز نکردند به دندانها نیست

غصه خوردیم ولی چاره ی ما سیر نشد
دست بردار، هدف چاک گریبانها نیست

آنکه از مزرعه ی ذرت و گندم برخاست
خانه اش خاکِ سیاه تهِ گلدانها نیست

قهوه ی تلخ به شیرینی خوابیست عمیق
چونکه بیدار شدن عادتِ فنجانها نیست

کاش با مهرِ تو آغاز کنم درسم ‌را
با کتابی که دگر سهمِ دبستانها نیست

ریشه ی عقل اگر کرم خورد بی تردید
این گناهی است که برگردنِ قندانها نیست

ما در آغوشِ نسیم از همه جا رانده شدیم
ابرها رفتـــه و امیــد به بارانها نیست

عشق شایسته ی قُرب است نه قُربان گشتن
کشتن و کشته شدن حجِّ مسلمانها نیست

هدف این است که بی واسطه انسان باشی
بحث، امروز سرِ نیــزه و قرآنها نیست

اصلِ کاری دلِ من بود که تسلیمت شد
نسلِ آدم هدفش شادیِ شیطانها نیست

“رازِک “