غزل ۱۶

☆ غزلی از زبان دردآشنای یک سالمند گرامی…

بارِ دردی که می کشم بر دوش

بچــه های عـــزیز بــــردارید

گریه کـــردم به دردِ خود شاید

ســرم از روی میــــز بردارید

” قرص ها “دوستـــان نااهلند

نگــذارید تا که مــن بخـــورم

گــره ی خـورده زیرِ چشمم را

مثلِ چـــاقوی تیــز بـردارید!

“عینکـم” درد می کنــد انــگار

حــس دیدم کــم است می دانم

لطفا ازگـــنجه ی محبـــتِ خود

دستـــمالی تمیــــز بــردارید!

“سمعکم ” نازُک است و نارنجی

موجی از درد می شودگـــاهی

لطفا از بین حـــرف های درشت

استخـــوان هـای ریـــز بردارید

با “عصـــای شکسته” می آیـم

سویتان بچـــه های مـن، سویم

قبل از اینها که من زمین بخورم

کاش می شـــد که خیز بردارید

من هم آغــوش دردتـــان بودم

تــا نـریزد غــرورِ من به زمین

این “قــدم هــای ناتوانـم” را

از خیـــابانِ لیـــز بــــردارید…..

“رازِک “