غزل ۲۴

ما از لبانِ تشنه تو جـــان گرفته ایم
چون کوفیان مقامِ تو آسان گرفته ایم

لب تشنگی غرور تو را زیر پاگذاشت
از بس که نوحه بر سرِ باران گرفته ایم

آیا کسی که ساقی دریاست تشنه است؟
ما گفته ایم و در عوضش نان گرفته ایم

خود را به اسمِ قطره به دریا چکانده ایم
از اشک ،حسّ و حال فراوان گرفته ایم

ما دل کجا به موجِ خطرها سپرده ایم؟
کی انتقام کشتی از طوفان گرفته ایم؟

چون پیرزن به غربتِ تو زار می زنیم
آیا سراغ یوسف از زندان گرفته ایم؟

با دیدنِ سرِ تو که بر نی گذاشتی
سرهای توی برف! به دامان گرفته ایم!

دیگر چه سود می دهد این گریه هایمان
وقتی به خنده اشکِ یتیمان گرفته ایم؟

آقا ببخش مان که در این معرکه فقط
با قیمه های نذریَت پیمان گرفته ایم !

رازک