کنار مرزهای سرخ شقایق
پای آن تک درخت ایستاده ام
قرارمان سیب !
چشم در چشم آفتاب
بنفشه های حاشیه ی رود را بشمار
تا هفت آسمان .
نردبانش با من … !!

***

در آن دور دست هاااا،
گاهی
صدای تکاندن درختی
خش خش برگی،
حافظه ی کوتاه مدت پائیز ، می شود
پیراهنِ زردی ،
دویدن به سمت کوهی
که آهوهایش
همراهِ عقاب ها پرواز می کنند.
کودکیم می شود و خیال با تو بودنی تا بهار ….

***

تو را در میان ابرها دیدم ،
پشت خورشید، روی دریا
وقتی که فانوس دریایی راهش را گم کرده بود.
و مرغ هایی که طعم ماهی را
به دریا سپرده بودند.
و دوباره ندیدمت..مه آمده بود و
ماهی ها با تور صیادان به خلیج سفر کردند
ولی تو نیامدی که نیامدی!!

***

من به دستکش ها….
ایمان دارم
که تو را نوازش می کنند
و دفترهایی که
درمسیر گندم زار
کاهی شدند ،برای خوب نوشتنت،
به چکمه هایِ سبز
در امتدادِ جاده های گِلی ،
برای دویدنت،
و سوتِ قطاری که نمی داند
مسیرش کجاست ،
برای کودکیت ،
و چشم های آویزانِ مسافرانی
که ناباورانه برایت دست تکان می دهند
تا مقصدت….

“رازِک”

لنگ می زند چرخ گاری،
ردپایی نیمه جان،بر سنگ فرش کوچه
در تاریکی دهانی که ،
نباید با گلوی بادکرده حرف بزند!!!
تا حرف بزند تازیانه می خورد
نمُی میرد ولی دفن می شود در رهگذر !
و لباس هااا از اتاقک گاری، آه می کشند!
شلواری خسته از چرخیدن!
چهارنعل دویدن!
چهار بار افتادن !
آژان های آبی پوش
غارتگرانی در انتهای کوچه…
توان گریز از آنها ندارد
اعتراف می کند به :
مرکز ثقل غم هایش “دکمه” !!
امیدش روزنه ی سوزنی در باد
بادی که وزید….
و دلش گره ای که از پارچه رد نمیشود…
از ندامتگاه صدای تاری می آید!!
نوازنده ای که جیریک جیریک چرخ ها را می نوازد
و نت هایی که از جیبش
ق
ط
ر
ه
ق
ط
ر
ه
می
ریز
ند
تا پیراهنی دیگر !!!

رازِک