قالبهای دیگر

خلیج فارس

Published 22 سپتامبر 2020

دوبیتی

به تن کن آبیِ پیراهنت را
بزن بر صخره و ساحل تنت را
به رقصِ بندری مهمانمان کن
رها کن موج های دامنت را

غروب از پشتِ چشمان تو آبی ست
وَ رقص موج هایت آفتابی ست
خلیجِ فارس نامی تا قیامت
برای حرمتِ تو انتخابی ست

عروسِ شهرِ شروه شهر نوری
امیدِ ماهیان توی توری
تو هرجا باشی و هرجا بمانی
برای نسلِ ایرانی غروری

تو در روحی و در جانی همیشه
غرورِ مُلکِ ایرانی همیشه
تو از کوروش خلیج پارس بودی
خلیجِ پارس می مانی همیشه

ز موجت باد می گیری به غب غب
بریزی شربتی از شروه بر لب
ستاره راه می جوید به مهرت
امیدِ جاشوانِ مانده در شب

غروبش بندری شور و نشاط است
مرا با ماهیانش ارتباط است
به خون آبی رگهاش سوگند
که امواجش برای من حیات است

سوار موج های بیقرارم
من از عاشق شدن ترسی ندارم
مرا در ساحلت تنها رها کن
کمی با کوسه هایت حرف دارم

رازک

خلیج فارس

Published 22 سپتامبر 2020

رباعی

لبخند به لب مقابلش می گذرم
با عشق کنار ساحلش می گذرم
هر روز غروب قایقی هستم که
با پای پیاده از دلش می گذرم

دریا چه قَدَر روی تو دیدن دارد
موسیقی موجِ تو شنیدن دارد
ای فارس ترین خلیج ها می دانی
بوس از لبِ ساحلِ تو چیدن دارد

در روی زمین کهن ترین قاموسی
برنقشه ی این وطن مرا ناموسی
هرچند تو را خلیج نامند ولی
ای آبی نیلگون ، تو اقیانوسی

ما پارسیان تو را نگه می داریم
بر ساحل چشم تو صدف می کاریم
هر روز به روز مثلِ شالوهایت
بگذار که تا سربه سرت بگذاریم

با موج خیال جنگ داری دریا
درسینه خود نهنگ داری دریا
هرچند نه جنگلی نه کوهی ، آبی!
در ساحل خود پلنگ داری دریا

رازک

آخرین شعر سپید

سپید ۳۵

تو در گلدان مادرت روییدی آبانماهو سرت را با شبنم صبحگاه شستندگریه می کردی و آفتاب هنوزطلوع نکرده بود بی درنگ ابری سر رسید و بارانی باریدآسمان هم با تو گریه می کرد بی انکه بداند چرا؟خرمای” تاپو” بعد از سه ماه “دوشو” پس میدادو مادرت می خورد تا شیر بیاوردشیر آورد و در تو جاری …

آخرین غزل

غزل ۲۶

جمعه از دور دست می آیدنه چراغی نه نورِ بی نفسینه نسیمی برای آرامش نه تبر تا که بشکند قفسینه عبایی به بر نه شمشیرینه به اسبی سوار ، می آیدنه به لب آیه ای و تکبیریخسته و بیقرار می آید آه ای جمعه ، جمعه مهدی کو؟دلمان آتش است و خاکسترنه کسی گریه می کند …

قالبهای دیگر

خلیج فارس

دوبیتی

به تن کن آبیِ پیراهنت را بزن بر صخره و ساحل تنت را به رقصِ بندری مهمانمان کن رها کن موج های دامنت را

غروب از پشتِ چشمان تو آبی ست وَ رقص موج هایت آفتابی ست خلیجِ فارس نامی تا قیامت برای حرمتِ تو انتخابی ست

عروسِ شهرِ شروه شهر نوری امیدِ ماهیان توی توری تو هرجا باشی و هرجا بمانی برای نسلِ ایرانی غروری

تو در روحی و در جانی همیشه غرورِ مُلکِ ایرانی همیشه تو از کوروش خلیج پارس بودی خلیجِ پارس می مانی همیشه

ز موجت باد می گیری به غب غب بریزی شربتی از شروه بر لب ستاره راه می جوید به مهرت امیدِ جاشوانِ مانده در شب

غروبش بندری شور و نشاط است مرا با ماهیانش ارتباط است به خون آبی رگهاش سوگند که امواجش برای من حیات است

سوار موج های بیقرارم من از عاشق شدن ترسی ندارم مرا در ساحلت تنها رها کن کمی با کوسه هایت حرف دارم

رازک

خلیج فارس

رباعی

لبخند به لب مقابلش می گذرم با عشق کنار ساحلش می گذرم هر روز غروب قایقی هستم که با پای پیاده از دلش می گذرم

دریا چه قَدَر روی تو دیدن دارد موسیقی موجِ تو شنیدن دارد ای فارس ترین خلیج ها می دانی بوس از لبِ ساحلِ تو چیدن دارد

در روی زمین کهن ترین قاموسی برنقشه ی این وطن مرا ناموسی هرچند تو را خلیج نامند ولی ای آبی نیلگون ، تو اقیانوسی

ما پارسیان تو را نگه می داریم بر ساحل چشم تو صدف می کاریم هر روز به روز مثلِ شالوهایت بگذار که تا سربه سرت بگذاریم

با موج خیال جنگ داری دریا درسینه خود نهنگ داری دریا هرچند نه جنگلی نه کوهی ، آبی! در ساحل خود پلنگ داری دریا

رازک

به تن کن آبیِ پیراهنت را
بزن بر صخره و ساحل تنت را
به رقصِ بندری مهمانمان کن
رها کن موج های دامنت را

غروب از پشتِ چشمان تو آبی ست
وَ رقص موج هایت آفتابی ست
خلیجِ فارس نامی تا قیامت
برای حرمتِ تو انتخابی ست

عروسِ شهرِ شروه شهر نوری
امیدِ ماهیان توی توری
تو هرجا باشی و هرجا بمانی
برای نسلِ ایرانی غروری

تو در روحی و در جانی همیشه
غرورِ مُلکِ ایرانی همیشه
تو از کوروش خلیج پارس بودی
خلیجِ پارس می مانی همیشه

ز موجت باد می گیری به غب غب
بریزی شربتی از شروه بر لب
ستاره راه می جوید به مهرت
امیدِ جاشوانِ مانده در شب

غروبش بندری شور و نشاط است
مرا با ماهیانش ارتباط است
به خون آبی رگهاش سوگند
که امواجش برای من حیات است

سوار موج های بیقرارم
من از عاشق شدن ترسی ندارم
مرا در ساحلت تنها رها کن
کمی با کوسه هایت حرف دارم

لبخند به لب مقابلش می گذرم
با عشق کنار ساحلش می گذرم
هر روز غروب قایقی هستم که
با پای پیاده از دلش می گذرم

دریا چه قَدَر روی تو دیدن دارد
موسیقی موجِ تو شنیدن دارد
ای فارس ترین خلیج ها می دانی
بوس از لبِ ساحلِ تو چیدن دارد

در روی زمین کهن ترین قاموسی
برنقشه ی این وطن مرا ناموسی
هرچند تو را خلیج نامند ولی
ای آبی نیلگون ، تو اقیانوسی

ما پارسیان تو را نگه می داریم
بر ساحل چشم تو صدف می کاریم
هر روز به روز مثلِ شالوهایت
بگذار که تا سربه سرت بگذاریم

با موج خیال جنگ داری دریا
درسینه خود نهنگ داری دریا
هرچند نه جنگلی نه کوهی ، آبی!
در ساحل خود پلنگ داری دریا