*چهــــــــار پـــاره*

باور نکردم رفتنـت را زود کوچیـــدی
باران شــدی بر دشت های تشنه باریدی
حتی زمانی که زمین آغوش وا می کرد
باور نکـــــردم تا به روی مرگ خندیدی

در گوشـــۀ تنهاییت ای مرد ! می ماندی
با شعــر در آغوشِ گـــرمِ درد می ماندی
حتی شده با لای لای واژه ها، با عشق
بی خواب تر از عاشقی شبگرد می ماندی

کنـــــجِ اتاق و شعر هم آغوشِ تو بودند
یاران دیروزت که سر در گوش تو بودند
رفتی و اینک بینشان آرام خوابیـدی
انگار شعـــر و درد دوشادوش تو بودند

ای رفتـــه بر بـــال کبوترها خــدا حافظ
خطی کشیــدم روی باورهـــا خداحافظ
ای همصدا با نخل های تشنه …آه ای شعر
ای شعـــرِ پرپر توی دفتـــرها خدا حافظ

“رازِک “

در سوگ استاد سید محمدرضا هاشمی زاده

فصلِ پاییزِ دل انگیز رسید!

فصلِ من.. فصلِ فروغ

فصلِ سهراب، “منوچهر و پروانه وشاید همه ی مردم شهر”

فصل پاییز به زیباییِ برگ

چون جدا میشود از دستِ درخت

و به آرامی پَر،

ساده از خاطرِ من می گذرد…

وَ نگاهِ افق از روزنه ی پنجره اندوهِ مرا می شُویَد…

برو از واکس، زنِ کوچه ی بن بست بپرس !

کفش های منِ آواره چه شد؟

شاید امشب بروم …

شاید امشب کسی از دامنِ من برخیزد

“بوی هجرت می آید”

، دل من بوته ای از شب بوهاست ..

صبح می آید ومن کاسه آبی دارم

که در آن ماهی هاا آرزومندِ تماشای تواند…

ماه هجرت خواهد کرد…

آسمان تنگ تر از خانه اوست!

“باید امشب برود”

و من امشب بروم

به تماشای تنِ لختِ درخت…

من که از باغِ پراز پنجره با حنجره ی عریانم
هرچه با مردمِ این شهر سخن می گفتم

پاسخی، از لبِ افروخته ای، نشنیدم
های و هوی از چمن سوخته ای، نشیدم‌

کسی از مردنِ پروانه ای افسرده نبود
وَ کسی از غم یک پیرِ زن آزرده نبود

هیچکس دامنِ خود را به گِل آلوده ندید
کسی از چهره انگور خودش غوره نچید

چشم من پشته ی ابریست که باران دارد
آه! دستان من از سوز، زمستان دارد

“باید امشب بروم “

باید امشب همه ی دار و ندارم که تویی! بُگذارم

“وَ به سمتی بروم “که علف های تن باغچه اش خشک تر است

رو به آن سرخی برخاسته از قلبِ غروب…

“رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند” !

برو از واکس ، زنِ کوچه ی بن بست بپرس. ..

کفشم آماده نشد؟!!!

تلفیقی از شعر معروف ندای آغاز سهراب سپهری

از علی حسین جمالی “رازِک “